Namtarn WarnjaI ♥: เมษายน 2012

มาถึงบทความที่ 3 สักที ที่จริงตั้งใจจะอัพบทความนี้มานานมากแล้วแต่ติดหลายอย่างหนึ่งในนั้นคือความขี้เกียจ แต่ยังไงวันนี้ก็ได้มาอัพตามที่บอกไว้แล้วล่ะนะ

เอาล่ะ เล่าถึงงานปัจฉิมนิเร่วมกันเรียน ณ ที่แห่งนี้ศึกษานารีวิทยา ตัวเราเองรู้สึกว่าไม่ได้สนิทกับเพื่อนในห้องทุกคน เพราะเราก็เป็นคนพูดน้อย(แต่บางครั้งก็พูดมากไม่หยุด) แต่ก็รู้สึกผูกพันธ์กับทุกคน และก็คงไม่ลืมช่วงเลาดีๆตลอด 3 ปีทศน์โรงเรียนศึกษานารีวิทยาซึ่งเป็นโรงเรียนเล็กๆอันแสนอบอุ่น(และอึดอัด)ชานเมืองย่านบางบอน งานปัจฉิมนิเทศน์ที่นี่จึงจัดแบเรียบง่าย จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการสอบ(แต่สำหรับ 3/12 ของเราเป็นวันที่สองของการสอบครั้งนี้) มีการแสดงของม.3 คือการรำ ที่ครูวิวที่ปรึกษาสุดสวยได้ฝึกซ้อม ได้แสดงโดยมีเพื่อนร่วมห้อง 2 คนรำในการแสดงชุดนี้ นอกจากนี้มีการแสดงวงดนตรีไทยบรรเลงขับกล่อม เสียงไพเราะบรรยากาศดูขลังมากเหมือนกันในวันนั้น เราทุกคนได้ร่วมระลึกถึงความหลังระยะเวลากว่า 3 ปีที่ร่วมกันเล่นนี้แน่

วันนั้นนักเรียนชั้นม.3 ศว.รุ่น32ได้มารวมกันณหอประชุมอย่างพร้อมเพียง พวกเราได้ขอบคุณครูที่มอบความรู้และความเอาใจใส่ดูแลเรามาโดยตลอด คุณครูก็เช่นกันท่านเล่าสิ่งที่ประทับใจ ความรู้สึกที่มีต่อศิษย์ทุกคนจากใจจริง จนทำให้งานมันนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้งและมิตรภาพที่มีให้กัน คุณครูทำพิธีผูกสายสิญจน์ให้นักเรียนพร้อมกันปัจฉิมนิเทศน์เป็นวันที่เราได้ลากันอย่างเป็นทางการที่ซึ้งมากทีเดียว แม้จะรู้ว่ายังไงเราก็ยังไม่ได้จากไปไหนแต่ก็ซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก เหล่าคุณครูที่เคารพรักต่างมาร่วมกันทำพิธีเเละมอบคำอวยพรที่ศักดิ์สิทธิ์ว่าให้พวกเราประสบความสำเร็จอย่างที่หวัง
คำอวยพรของครูทำให้เราน้ำตาซึมเหมือนกัน

หลังจากเสร็จช่วงพิธีการแล้วเราทุกคนร่วมกันร้องเพลงมร่วมกันร้องมาร์ชศว. ที่รู้สึกได้ถึงพลังเสียงที่ก้องไปทั้งห้องนับได้ว่าเป็นเพลงมาร์ชศว.ที่ดังที่สุดที่เคยได้ยินมาเลยทีเดียว จากนั้นก็มีเพื่อนร่วมชั้นม.3กลุ่มหนึ่งขึ้นมาร้องเลย พวกเราในห้องกอดคอร้องเพลงและถ่ายภาพแห่งความประทับใจร่วมกัน

หลังจากจบงานเรายังไม่แยกย้ายกลับบ้าน แต่เราไปรวมตัวกันที่หน้าห้องพยาบาลห้องทำงานของอาจารย์ที่ปรึกษาครูวันดี และเชิญครูวิวมาด้วย เราทำการบูมครูทั้งสองและมอบของขวัญที่ระลึกที่พวกเราตั้งใจทำคือกระดาษเขียนความในใจถึงครูทั้งสอง(กระดาษสองแผ่นนี้ที่ทำให้เราขึ้นไปบนหอประชุมสาย และกระดาษสองแผ่นนี้แหละที่ทำให้ครูวันดีแอบโมโห) จากนั้นครูก็พูดถึงพวกเราด้วยแหละ...